Summertime sadness

Miałam już dużo blogów. Serio. Całą masę. Na blogspocie, pingerze, niegdyś jeszcze na onecie i innych portalach. Nigdy jednak na żadnym z nich nie wytrzymałam szczególnie długo, gdyż nudziły mi się w oka mgnieniu.
Podobnie miałam z askiem. Założę tam konto, poodpowiadam na pytania, nazbieram sporo obserwatorów, którzy z jakiegoś powodu chcą czytać moje marne odpowiedzi i przykrzy mi się logowanie tam. Bo tak. I tyle.

Nie wiem zatem po co mi kolejny blog. Chyba dla zabicia nudy.

Gdy napisałam powyższe zdanie, zaczęłam zastanawiać się - jakiej nudy? Nie nudzi mi się. Może jeszcze nie czuję w pełni wakacji, bo pogoda postanowiła zrobić ewentualnym plażowiczom na przekór, aczkolwiek jest fajnie. Całe dnie spędzam z chłopakiem lub ze znajomymi, a noce w namiętnych objęciach mojej kołderki. Jak mówiłam, jest fajnie. Czekam na sierpień. Bo mazury. Bo będzie jeszcze fajniej. Mru.

Przypomniało mi się teraz, że zanim do sierpnia, czekam na 3 lipca. Mają bowiem wówczas ogłosić, kto został przyjęty do liceów. Obym się dostała, błagam. To już pojutrze. Boję się tak trochę. No i dręczą mnie natrętne myśli odnośnie tego czy polubię swoją przyszłą klasę, nauczycieli, nowe otoczenie. 

Odrobinę ten post nieskładny, ale pierwsza notka to lipna notka. Zresztą nie wiem do końca o czym Wam tu truć. Tak. Mleczna czekolada z toffi woła mnie z wnętrza mojej torebki. Chyba idę się nią zaopiekować, wciąż katując piosenkę, którą macie powyżej. Buziaki.

"Bo kiedy nie ma Ciebie, niewiele istnieje

Wiem, że tak trzeba, ale kurwa oszaleję teraz

Czarne jak heban pierdolone orchidee

I biała gleba, muszę je pozbierać."